Of ik niet bang was om door het donkere bos naar huis te gaan? Het werd me vaak gevraagd. Dat was ik niet. Ik voelde mij er veilig! Regelmatig ontdekte ik het knoestige gelaat van een bosgod in een oude stam of hoorde ik zijn krakende stem in de verte. Mijn leven lang ben ik al gevoelig voor de verlokkingen van het bos, zonder de angst die veel mensen uit sprookjes kennen. De boswezens waren mijn vrienden. Ze waakten over mij als kind en nog steeds voel ik mij vaak veiliger tussen de bomen, dan tussen de mensen.
Het krioelende leven in bosgrond en het rottingsproces van het hout heb ik altijd fascinerend gevonden. Die geuren en kleuren! De Oostenrijkse kunstenaar Friedensreich Hundertwasser hield een pleidooi om op ieder begraven mens een boom te planten. Een mooie gedachte. Het idee daar te liggen luisteren naar het ruisen van de bladeren en het fluisteren van de elfen…
Mijn leven begon in een bos en ik wil er ook eindigen.
