In de jaren tachtig van de vorige eeuw stond in de bossen op de Veluwe een academie voor transcedente meditatie. Daar bracht ik El regelmatig naartoe in haar gele Citroën.
El zat behoorlijk met zichzelf in de knoop. Opgegroeid in de benauwde sfeer van een gereformeerd dorp, had ze zich vrijgevochten. De vrijheid bleek een keerzijde te hebben: een gebrek aan houvast. Er volgde een zoektocht naar ankers in een mist van geestverruimende middelen. Vandaar ook uiteindelijk de meditatie.
Een cynicus zegt dan dat ze de ene kerk voor de andere inruilde en er dus niet veel mee opschoot. Maar deze lag tenminste in het bos. En die gele Citroën mocht ik altijd lenen en die heb ik dankbaar gebruikt op mijn eigen zoektochten om de wereld te verkennen.
